30 rozdział " Niewidoczny"

Rozdział 30 : Ness

Minęły dwa tygodnie od mojego wyjścia ze szpitala. Miałam już zdjęte bandaże i na rękach pozostały tylko puste blizny przypominające o moim załamaniu, który o mało co nie doprowadził mnie do śmierci. Od tygodnia normalnie chodzę do szkoły. Nancy cały czas była pod urokiem Tatiany, ale za to Rick pozwalał mi się czasem oderwać od złych myśli. Opiekował się mną i starał się robić wszystko by mi niczego nie zabrakło. Troszczył się o mnie i pilnował. Dobrze się czułam w jego towarzystwie.

Jestem typem samotnika, co nie trudno zgadnąć. Boję się ludzi i tylko nieliczni byli dla mnie ważni. Ostatnio jedną z nich straciłam... James często ze mną rozmawiał i czułam, że cierpi z powodu nawrócenia mojej przyjaciółki. Wiedziałam, że gdzieś tam w środku jest moja ruda wariatka, która czekała, aż przybędę jej z pomocą. Teraz pokrywała ja maską, z której nie mogła się uwolnić. Ciągle wracała.

-         Jak się czujesz? – spytał mój nauczyciel magii.

-         Trzymam się.

 Uśmiechnęłam się sztucznie. Tak naprawdę byłam załamana w każdy możliwy sposób. Te wszystkie wydarzenia uderzyły tak nagle. Na kogoś musiały. Przyglądaliśmy się Nancy i innym dziewczyną z oddali. Siedziały na parapecie i flirtowały z chłopakami. James stał w cieniu również patrząc na swoją ukochaną. Było mi go żal. Postanowiłam do niego podejść, a Rick nie opuszczał mnie na krok. Był moim aniołem stróżem.

-         Hej – przywitałam się. Popatrzył się w moje oczy i najwidoczniej przerwałam mu w rozmyślaniach.

-         Wiesz co? – zagadnął – tak bardzo chciałbym zapomnieć. Przestać czuć ból w sercu i otrząsnąć się. Normalnie żyć i wyrzucić ją raz na zawsze. Nie taką ją pokochałem. Mam wrażenie jednak, że to nigdy nie nastąpi. Zawsze będzie częścią mnie, obojętnie kim się stała. Powiedz mi Ness, co ja mam zrobić? Jak mam o niej zapomnieć? – nie wiedziałam co powiedzieć. Z zapartym tchem powiedział to, o czym ja sama myślałam.

-         Nie zapomnimy. Nie da się, ale trzeba żyć dalej. Musimy mieć tylko nadzieję, że kiedyś dawna Nancy powróci. Ok.? – kiwnął głową i mnie przytulił. Był moim przyjacielem i zawsze go lubiłam.

-         Ja też mogę się przytulić? – wtrącił Rick. Zaśmiałam się i zaprosiłam go do naszej żałoby. Czułam się raźniej. W tej chwili wiedziałam tylko jedno. Tatiana pożałuję tego.

***

Catalina przyszła do mnie do domu. Nauczyła mnie zaklęć, które pozwalały zabić człowieka. Ostrzegała, że one są zakazane i mogę używać ich tylko w wyjątkowych sytuacjach. Chodziło oczywiście o ostateczne starcie z tą podłą wiedźmą. Ona była tą wyjątkową sytuacją. Ćwiczyłam na roślinach i za pierwszym razem mi się udało. Nauczycielka była ze mnie dumna. Widziałam w jej oczach błysk mówiący, że jest zachwycona. Kazała mi jednak usiąść, by odbyć poważną rozmowę.

-         Co się stało?

-         To trochę skomplikowane – westchnęła – chodzi o to, że mamy zdrajcę.

-         Jakiego zdrajcę? – przejęłam się. Kompletnie wybiła mnie z tropu.

-         Daj mi wyjaśnić – kiwnęłam głową i zaczęłam obgryzać paznokcie – ktoś próbował zatruć Cię w szpitalu. Ktoś bliski nam – mówiła powoli. Czułam się skołowana – nie wiem jeszcze kto, ale się dowiem – chwyciła mnie za ręce.

-         Jesteś tego pewna?

-         Tak.

I tyle z miłego dnia. Nie mogłam się już skoncentrować na czarach, bo w głowie myślałam o czymś innym. Ktoś z moich bliskich chce mnie uśmiercić. Co za miła nowina. Naprawdę, lepszej nie słyszałam. Po zajęciach z Cataliną poszłam się przejść. Wpadłam do małej kawiarni i zamówiłam sobie latte i pączka. Mam do nich słabość, a zwłaszcza jeśli mają nadzienie truskawkową i posypkę z cukru pudru. Żyć nie umierać. Mina mi zżędła gdy spotkałam Nancy. Była z Melani i jej dwoma kukiełkami. Przystanęły przy mnie i mnie zmierzyły. Blond księżniczka szturchnęła mnie do Nancy, a ona mnie popchnęła. Miałam wrażenie, że jestem piłką , która podają sobie z rąk do rąk.

- Zostawcie mnie! – zaczęłam krzyczeć, lecz one śmiały się coraz głośniej. Przypadkiem wylałam na Melani gorącą latte. Dostała w twarz, a kawa była gorąca. Wiedziałam, że nie skończy się to dobrze. Bree i Jade wciągnęły powietrze i rozszerzyły oczy, a piski Melani wyraźnie mówiły, że sprawiłam jej ból. Nancy o dziwo zamiast się przejąć, zaczęła się śmiać. Zrobiłam kilka kroków do tyłu, chcąc uciec z tego miejsca jak nadalej, ale ruda przyjaciółka szarpnęła mnie za kurtkę.

- Gdzie uciekasz? – czułam od niej bijące zło i w jej oczach widziałam Tatianę, co mnie naprawdę przerażało – powinnaś przeprosić za to co zrobiłaś.

- Daj mi spokój Nancy. Nie ja zaczęłam – próbowałam jakoś uciec.

- Poparzyłaś jej twarz – wyszczerzyła zęby – czeka Cię surowa kara – zaczęłam się bać. Krzyki blondynki nie ułatwiały sprawy, a ja wiedziałam, że Nancy nie przejmuję się nią, ale chce mi zniszczyć życie. Bawiła ją ta cała sytuacja.

- Pożałujesz – ostrzegłam. Wyśmiała mnie i kopnęła w brzuch. Przerwała cienką linę. Czułam gniew i moc, która ode mnie wybuchał – to był zły pomysł – ryknęłam. Jako, że Tatiana w niej siedziała, nie przestraszyła się. Za to trzy dziewczyny straciły przytomność.

- Dobrze wiemy, że nie zrobisz mi krzywdy – zaczęła – póki jestem w niej. Nie zabijesz chyba własnej przyjaciółki, która wspierała Cię w trudnych chwilach – byłam coraz bardziej rozgniewana. Czarownica miała racje, ale najgorsze jest to, że nie mnie prowokowała. Skutecznie.

- Jeszcze się policzymy stara wiedźmo – zrobiłam krok w jej stronę. Wybuchnęła śmiechem.

- Jasne. Taka mała szara myszka ma być moją zagładą? Co za wariactwo! – wystrzeliła we mnie kulą ognia, a ja szybko wyczarowałam tarcze i odepchnęłam ją na bok.

- Uwolnij Nancy – zażądałam. Odpowiedziała tym razem błyskawicą, która o mało mnie nie trafiła gdybym nie zrobiła uniku.

- Zmuś mnie – w moją stronę poleciała niespodziewanie jakaś strzała. Odleciała w bok, ale to nie ja to spowodowałam. Za mną stała Catalina. Jej oczy były przepełnione nienawiścią. – oh! Kogo ja widzę! Catalina, siostro moja jedyna.

- Zostaw dziewczyny.

- Nie wtrącaj się! – krzyknęła i podbiegła do mnie. Moja nauczycielka dzięki zaklęciu, wyrzuciła ją do tyłu i uderzyła w ścianę – wredna szmata – z jej wargi poleciała krew. Zdałam sobie sprawę, że krzywdzimy Nancy. Tym sposobem nie zabijemy Tatiany, ale Nancy. To ona jest w niebezpieczeństwie.

- Catalina, zostaw ją – szepnęłam – zabijesz Nancy – spojrzała na mnie i zastygła. Jednak podeszła do siostry i chwyciła za ramiona. Przybliżyła swoje usta do ust rudej dziewczyny. Przyjęła w siebie ciemne coś i wypuściła je nad sobą. Nancy upadła na ziemię nadal nieprzytomna. Catalina przyłożyła jej dłoń do czoła i wymruczała jakieś zaklęcie. Na całym ciele mojej przyjaciółki pojawiły się niebieskie tatuaże, które szybko wsiąkły. Hiszpanka straciła przytomność. Stałam tam sama i nie wiedziałam co robić. Zadzwoniłam po Rick’a.

Macie 30 rozdział. Komentujcie, komentujcie, a ja wstawię nowy rozdział. ; 3